Les usages stylistiques de l’imparfait.

Útdráttur

Í greininni er fjallað um hvernig kenningar Pierre Le Goffic, Louis de Saussure, Bertrand Sthioul, Anne-Marie Berthonneau og Georges Kleiber geta gagnast við að skilja afbrigðilega notkun á frönsku lýsingarþátíðinni imparfait, þar sem þátíðarmerking og ólokið horf virðist ekki taka gildi. Gerð er grein fyrir hverri kenningu fyrir sig í sérköflum og síðan eru sameiginleg viðhorf þeirra skoðuð. Allar þessar kenningar leggja áherslu á að í merkingu frönsku lýsingarþátíðarinnar sé breyta sem þarf að ákvarða. Til að finna gildi þessarar breytu þarf viðmælandinn að draga sérstakar viðbótarályktanir sem bæði mælandinn og viðmælandinn geta ímyndað sér fyrir fram. Á grundvelli þessa sameiginlega viðhorfs ofangreindra fræðimanna er sú tilgáta sett fram hér að í þessari afbrigðilegu notkun þar sem lýsingarþátíðin nýtist ekki til að tímasetja verknaðinn sé hlutverk hennar pragmatískt. Með því er átt við að imparfait-þátíðin sé sérstaklega notuð í slíkum tilvikum til að hafa hugræn áhrif með því að ætlast til þess af viðmælandanum að hann dragi ályktanir. Tilgátan er skýrð með  dæmi úr svokallaðri kurteisislýsingarþátíð (fr. imparfait de politesse) þar sem viðmælandinn uppgötvar sjálfur kurteisismerkingu setningarinnar með því að leita að gildi breytunnar.

Lykilorð: frönsk málfræði, merkingarfræði, málnotkunarfræði (pragma­­­­tík), tíðarmerking, horfsmerking