Beygingarsaga nafnsins Ester

Höfundar

  • Margrét Jónsdóttir

Lykilorð:

íslensk málsaga, beygingar- og orðmyndunarfræði, eignarfall eintölu, biblíunöfn, eiginnöfn kvenna

Útdráttur

Eiginnafnið Ester (Esther) er áhugavert af ýmsum ástæðum. Í þessari grein er skýrt frá beygingarsögu nafnsins. Fjallað er um eftirfarandi atriði:

1. Nafnið Ester kemur fyrst fyrir í Guðbrandsbiblíu (1584), fyrstu íslensku Biblíuútgáfunni

2. Í Guðbrandsbilbíu var nafnið Ester án sérstakrar eignarfallsendingar. Í ögn yngri heimildum gat endingin líka verið -s sem var ending hvorugkynsnafnaorða. Í Biblíunni birtist endingin -s fyrst í útgáfunni frá 1813.

3. Í nýrri þýðingu Biblíunnar frá 1908 birtist fyrst eignarfallsendingin -ar sem er algengust á öllum kvenkynsorðum. Skömmu áður hafði Ester haslað sér völl sem eiginnafn.

4. Í nútímamáli fær Ester venjulega eignarfallsendinguna -ar. Endingin -s kemur þó stundum fyrir og stundum er nafnið endingarlaust (-Ø). Sama gildir einnig um nokkur önnur kvenmannsnöfn.

5. Í greininni er fjallað um þessa sérstöku notkun sem hér er lýst. Einnig verður hugað að stöðu sérnafna og hlutverki þeirra.

Lykilorð: íslensk málsaga, beygingar- og orðmyndunarfræði, eignarfall eintölu, biblíunöfn, eiginnöfn kvenna

Niðurhal

Útgefið

2018-11-09

Tölublað

Kafli

Ritrýndar greinar